Κωνσταντίνος Καλκάνης (1885-1961)

Σε μια εποχή όπως η σημερινή, που ο ελληνικός λαός ζει στη δίνη της αποδυνάμωσης των θεσμών και βιώνει την απαξίωση της πολιτικής, η βιογραφία του Κωνσταντίνου Καλκάνη, μέσα από την οποία προβάλλουν και άγνωστες πτυχές της ιστορικής περιόδου στην οποία έζησε και έδρασε ο πολιτικός αυτός, είναι όχι μόνο ενδιαφέρουσα αλλά και επίκαιρη. Ξαναθυμίζει στους σημερινούς Έλληνες πολίτες κάποιες διαχρονικές αξίες και ότι αξίζει κανείς να αγωνίζεται γι' αυτές. Η περίοδος αυτή (1910-1961) αποτελεί αναμφισβήτητα μία από τις πιο ταραγμένες αλλά και τις πιο ενδιαφέρουσες περιόδους της ελληνικής ιστορίας. Τότε συνέβησαν συγκλονιστικά γεγονότα, όπως η Μικρασιατική Εκστρατεία και η Μικρασιατική Καταστροφή, η ανακήρυξη της Δεύτερης Δημοκρατίας, αποτυχημένα στρατιωτικά πραξικοπήματα, υποκινούμενα συνήθως από πολιτικούς, επαναστάσεις, δικτατορικά καθεστώτα, δύο Βαλκανικοί και δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, η γερμανική κατοχή και ένας σπαρακτικός εμφύλιος πόλεμος. Ο Κωνσταντίνος Καλκάνης γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1885. Επί τριάντα πέντε χρόνια -από το 1926 που μπήκε στο στίβο της πολιτικής ως βουλευτής Λευκάδας μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1961- ανέπτυξε στη διάρκεια αυτής της τόσο δύσκολης εποχής για την Ελλάδα έντονη πολιτική δράση. Ως μέλος του Λαϊκού Κόμματος σχεδόν από την ίδρυσή του από τον Δημήτριο Γούναρη έως τη διάλυσή του το 1958 έδρασε μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο υποστηρίζοντας εποικοδομητικά τον κοινοβουλευτισμό στον τόπο. Μαχητικός αλλά μετριοπαθής απέναντι στους αντιπάλους του, αγωνίστηκε για την τήρηση των συνταγματικών αρχών και την υπεράσπιση των θεσμών. Ήταν υπέρμαχος της ελευθερίας του Τύπου, της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης, του δικαιώματος του συνδικαλισμού και της απεργίας των δημοσίων υπαλλήλων. Στράφηκε κατά της δημιουργίας των τραστ και πρώτος αυτός έφερε στη Βουλή, ήδη από το 1927, το θέμα του "πόθεν έσχες". Αντιστάθηκε σε κάθε εξωκοινοβουλευτική ενέργεια, με έντονη δράση κατά του δικτατορικού καθεστώτος του Ιωάννη Μεταξά, ενώ ένθερμος, πάντα, υποστηρικτής της γαλήνευσης της χώρας, ζήτησε τη χορήγηση αμνηστίας για τους διωκόμενους αριστερούς πολίτες, όταν τότε ελάχιστοι τολμούσαν να αναφερθούν σε αυτό το θέμα. Επίσης, σε μια περίοδο που η ανερχόμενη παντοδυναμία του μεγάλου κεφαλαίου έπληττε τα λαϊκά συμφέροντα, εκείνος έμεινε προσηλωμένος στις φιλολαϊκές και προοδευτικές αρχές του, υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα των μη προνομιούχων πολιτών, με αποτέλεσμα να βρίσκεται συχνά αντιμέτωπος και με το ίδιο του το κόμμα, όταν εκείνο άλλαξε πορεία. Με τη συνολική συνεισφορά του άγγιξε τη ζωή σχεδόν όλων των κατοίκων της Λευκάδας και είχε τη στήριξή τους. Είχε επίσης την εκτίμηση και όλου του πολιτικού κόσμου, όπως βέβαια και άλλοι πολιτικοί της εποχής του που μετείχαν στην πολιτική όχι για να εξυπηρετηθούν από αυτήν, αλλά με στόχο να υπηρετήσουν τον ελληνικό λαό. Σήμερα, η καταγραφή της ζωής του και των πολιτικών του αγώνων είναι, πενήντα χρόνια από το θάνατό του, ένα οφειλόμενο χρέος.