Νίκος Ζαχαριάδης

Για πολλά χρόνια η ζωή του Νίκου Ζαχαριάδη, του μακροβιότερου και του μοναδικού αρχηγού του ΚΚΕ, ο οποίος επί 25 ολόκληρα χρόνια καθοδήγησε – σε εποχή μεγάλων ιστορικών συγκυριών – το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, υπήρξε ένα «ταμπού». Τόσο για τους οπαδούς του, όσο και για τους αντιπάλους του. Υπήρχε ένας μύθος γύρω από το πρόσωπό του, μέχρι ενός σημείου ευεξήγητος και υποβολιμιαίος, που δεν μπορούσε να διαπεραστεί. Σε πολλά τμήματά του αυτός ο μύθος τελικά έσπασε, οπότε αποκαλύφθηκαν πολλά για τη δράση του, για τις σκέψεις, για την προσωπικότητά του. Η ανθρώπινη διάστασή του έγινε πιο προσιτή με τις μαρτυρίες που εκ των υστέρων κατατέθηκαν. Πάνε πολλά χρόνια που έχει γκρεμιστεί εκείνος ο θρύλος του σχετικά νεαρού Έλληνα «πατερούλη», κατ’ εικόνα και ομοίωση του πρεσβύτερου Στάλιν. Η αίγλη του ηγέτη Ζαχαριάδη στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια άγγιζε πολλούς και όχι μόνο τους κομματικούς οπαδούς του. Αλλά το αξιοσημείωτο είναι ότι η απογύμνωση δεν έγινε από τους φανατικούς αντιπάλους του, αλλά από ανθρώπους που κάποτε τον είχαν πιστέψει και τον είχαν ακολουθήσει τυφλά. Δεν μπορεί κανείς να του αφαιρέσει χαρίσματα και ικανότητες που πράγματι είχε, αλλά και δεν δικαιούται να εξαλείψει τις αδυναμίες και τα ελαττώματά του. Δεν υπήρξε πολιτικός ηγέτης με τα συμβατικά κριτήρια. Ήταν ένας κομματικός ηγέτης – και μάλιστα απαρασάλευτος, σταθερός έως μονολιθικός. Η κυριότερη εμμονή του ήταν μία: Έκρυβε τον άνθρωπο Ζαχαριάδη, για να προβάλλει τον ηγέτη Ζαχαριάδη. Ήταν ένας τύπος κλασικά αυτοκαταστροφικός. Ένας άνθρωπος που μετάλλαζε τα κέρδη σε ζημίες και τις νίκες σε ήττες…