Χιου Σέλγουιν Μώμπερλυ

"Αν συμπυκνώσω, όπως στην περίπτωση της ερωτικής περιπέτειας του Μώμπερλυ, το μυθιστόρημα του Henry James σε δυο σελίδες -έστω και ανεπιτυχώς-, έχω το δικαίωμα να δεχθώ ένα μέρος της προσοχής που θα αποσπούσαν οι 298 σελίδες που παρέλειψα" (από γράμμα του Πάουντ στον Thomas Hardy). Το ποίημα "Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ" (1920) σημαδεύει μια καμπή στην ποιητική σταδιοδρομία του Έζρα Πάουντ. Σύμφωνα με κριτικούς όπως ο F. R. Leavis και ο W. B. Yeats, το ποίημα επέχει θέση αριστουργήματος, ενώ τα λιγότερο συνεκτικά "Κάντος" θεωρούνται ως παρακμή. Κατά άλλους, όπως ο T. S. Eliot και ο Hugh Kenner, η ποίηση του Πάουντ είναι μια πορεία αδιάσπαστης εξέλιξης, που ξεκινά από τα μικρότερα ποιήματα των πρώτων χρόνων, περνά στο μεταβατικό "Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ", το "εκπληκτικό ποίημα", όπως το αποκαλεί ο Έλιοτ, και κλείνει με την περισσότερο ώριμη διορατικότητα και δεξιοτεχνία των "Κάντος". Το "Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ", πάντως, το έχουν εξυμνήσει τόσο οι θαυμαστές όσο και οι επικριτές των "Κάντος" και κατά γενική ομολογία αντιπροσωπεύει -μαζί με την "Έρημη χώρα" του Έλιοτ- το μανιφέστο του αγγλικού μοντερνισμού.