Ο δρόμος

Κάθε λίγο και λιγάκι, σε εφημερίδες, περιοδικά και βιογραφικά λεξικά, πέφτω πάνω σε περιγραφές της ζωής μου, όπου με όμορφες φράσεις μαθαίνω πως έγινα αλήτης προκειμένου να σπουδάσω Κοινωνιολογία. Αυτό είναι ωραίο και ευγενικό εκ μέρους των βιογράφων μου, είναι όμως ανακριβές. Ε, λοιπόν, έγινα αλήτης, κυρίως, λόγω της ζωντάνιας που έκρυβα μέσα μου, λόγω του πάθους της περιπλάνησης που είχα στο αίμα μου και δεν με άφηνε να ησυχάσω. Η Κοινωνιολογία ήρθε συμπτωματικά, ακολούθησε, όπως ακριβώς το νότισμα του δέρματος ακολουθεί το παπάκι. Βγήκα στο "Δρόμο" γιατί δεν μπορούσα να μείνω μακριά του, γιατί δεν είχα το αντίτιμο του εισιτηρίου του τρένου στην τσέπη μου και γιατί ήμουν έτσι φτιαγμένος που δεν άντεχα να δουλεύω όλη μου τη ζωή "την ίδια βάρδια" - απλά γιατί ήταν ευκολότερο να βγω από το να μη βγω.