Άντρες χωρίς γυναίκες

Σε μια πρώτη ματιά τα διηγήματα τού Άντρες χωρίς Γυναίκες είναι μια συλλογή σκληρών σύντομων ιστοριών που αναφέρονται σε ταυρομάχους, απατεώνες, πυγμάχους που λαδώνονται, πρεζάκηδες, στρατιώτες σε νοσοκομεία. Ό,τι όμως τις κάνει να ξεχωρίζουν δεν είναι τα θέματά τους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένες και που θα αποβεί καθοριστικός για όλο το κατοπινό έργο του Έρνεστ Χέμινγουαίη. Γιατί εδώ ακούγεται αυτός ο αξιοθαύμαστος οργανωμένος από τον συγγραφέα διάλογος των ανθρώπων του δρόμου, της γειτονιάς, των ανθρώπων που ζουν στα όρια μεταξύ νόμου και παρανομίας και που η γλώσσα τους μοιάζει με την ίδια τη ζωή τους: χωρίς βαθιά νοήματα, ηθικό βάρος και περίτεχνη εμφάνιση. Αυτή η διαφορετική στάση του Χέμινγουαίη απέναντι στη γλώσσα της αφήγησης αντανακλά και την άποψή του για το ρόλο του συγγραφέα. Δεν φαίνεται να τον γοητεύει η καριέρα του μυθιστοριογράφου που αναδημιουργεί τον κόσμο μέσα από το γραφείο του, αλλά απλώς η προσπάθεια να χρησιμοποιήσει τη γραφή όσο γίνεται πιο ξεκάθαρα και κοφτά για να περιγράψει αντικειμενικά, και με τα πιο λιτά μέσα έκφρασης, γεγονότα ή να αναδημιουργήσει με μεγαλύτερη αληθοφάνεια την αίσθηση του φόβου και της βίας.