Φωτοσκιάσεις

Παντού καπνός και σκόνη. Φωνές παιδιών και γερόντων που ούρλιαζαν τρομαγμένοι. Ταραχές και βαθιά βογκητά των βαριά πληγωμένων. Η Μαρία παρά τον φόβο του σεισμού βιαζόταν να φτάσει το γρηγορότερο στα παιδιά της και στον άντρα της. Το πρόσωπό της είχε αλλάξει. Το σώμα της έτρεμε κι ένιωθε κρυάδες. Η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά, που νόμιζε ότι θα πεταγόταν από το στήθος της. Τελικά έφτασε και ενστικτωδώς γύρισε το κεφάλι της δεξιά. Δεν ήταν εύκολο ν' αντικρίσει εκείνο το φοβερό ρημάδι. Η σκεπή είχε πέσει. Είχαν μείνει όρθιοι μόνο οι ραγισμένοι τοίχοι, έτοιμοι κι αυτοί να πέσουν. Τούτη η εικόνα τής θύμισε ένα παλιό, χαλασμένο κιβούρι. Σήκωσε τα χέρια της που τα ένιωθε βαριά και κρύα σαν δυο σταλακτίτες, σα να μην ήταν δικά της και έτριψε με δύναμη τα μάτια της. Για λίγα δευτερόλεπτα σταμάτησε δίχως να σαλεύει. Της φαινότανε απίστευτο να τιμωρηθεί έτσι σαν να την είχαν καταραστεί.