Zemra e shqipes nuk plaket kurrë

Një vendi të vogël, siç është Shqipëria jonë, munden t’ia mohojnë lashtësinë e saj, ndonëse ajo nuk është veçse një hyjneshë e moçme dinamike, sa vetë Njerëzimi, me taban të fortë mbi rrënjë të thella, plot virtyte e krenari... Dhe nëse dikur dijetarët e saj, (mbase inegzistentë) shkruajtën për “rrugën e mëndafshit”, luftëra, ose histori të popujve të tjerë dhe nuk shkruan historinë e tyre, …Mëkat!… Kurrë të mos harrojmë se, edhe Elefanti Afrikan është egzemplari më i lashtë në tokë dhe një turrë e bashkuar milingonash termite, munden ta gjynjëzojnë me një përpjekje të tyre, mandej edhe ta vrasin, por origjinën e tij, të cilën bestytnitë e mbajnë të fshehur nëpër qitapet e djallit, s’e përtypin dot me azgjë, sepse ajo është sterile si një kockë e akullt sferike e pakapërxyeshme. Pa harruar se fare pak kalcium nga ajo kockë shqiptarie, egziston testamenteve të tyre dhe, nëse ata e mbrojnë me fanatizëm ekstrem si të vetën, atëherë s’u mbetet gjë tjetër, veçse të brohorasin njëzëri shqip: “Tungjatjeta!”