Ο φόνος δεν είναι παιχνίδι

Όταν η κυρία Έλσπεθ Μακιλίκαντι, μια αξιοσέβαστη ηλικιωμένη κυρία, θα έπαιρνε το τρένο των 4.50΄ για το Μίλτσεστερ απ' όπου θα έφτανε στο Σαιντ η Μαίρη Μηντ, ήταν ευχαριστημένη που πέντε ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα είχε τελειώσει τα ψώνια της στο Λονδίνο. Στα δέματα που αναπαύονταν πλάι της υπήρχαν πετσέτες για τη Μάργκαρετ, ένα κουνέλι για τη Τζην και το διαστημικό πιστόλι που τόσο καιρό ονειρευόταν ο μικρός Ρόμπυ... Η περιπέτεια στα πολυθόρυβα καταστήματα είχε τελειώσει και η Έλσπεθ ένιωθε ανακούφιση που ξαναγύριζε στη γνώριμη κι αγαπητή ρουτίνα της επαρχίας... Έτσι τουλάχιστον φανταζόταν, ως τη στιγμή που ένα άλλο τρένο φάνηκε να κινείται στις παράλληλες γραμμές και με την ίδια ταχύτητα με το τρένο για το Μίλτσεστερ... Και τότε η κυρία Μακιλίκαντι, είδε ξαφνικά το στορ ενός παραθύρου απ' το άλλο τρένο να ανεβαίνει ορμητικά και να αποκαλύπτει μια σκηνή που θα της έκοβε την ανάσα. Ένας άνδρας με την πλάτη προς το μέρος της, είχε τα χέρια του περασμένα γύρω από το λαιμό μιας γυναίκας και ολοφάνερα προσπαθούσε να τη στραγγαλίσει!