Ο ναός

«Ο μελαχρινός άντρας ξέσπασε σε γέλια. Με ελευθέρωσε, και τα γόνατά μου παραλίγο να με προδώσουν. Χωρίς να τολμήσω να κοιτάξω, είδα παρ' όλα αυτά ότι ο θύτης μου ήταν ψηλόλιγνος, ντυμένος με ρούχα από φίνο πράσινο δαμασκηνό. Μετά πρόσεξα το δεξιό του χέρι. Κρατούσε ένα πολύ μακρύ και στενό στιλέτο με οξεία αιχμή. Παρατηρώντας το βλέμμα μου να ταξιδεύει εκεί, ο άντρας σήκωσε με μια απότομη κίνηση τη λεπίδα του και την κράτησε ένα δάχτυλο μακριά από την άκρη της μύτης μου. Σε αυτή την ανεπιθύμητη απόσταση κατάφερα να δω ότι η λάμα ήταν εγχάρακτη με ασημένια σπειροειδή σχέδια και ότι η λαβή ήταν καμωμένη από κάποιο ανοιχτοπράσινο υλικό, διακοσμημένο με ένθετες κόκκινες πέτρες. »"Όμορφη λεπίδα, ε;" είπε ο άντρας. "Τη λένε Σαούκ. Εκείνη κι εγώ παίζαμε ένα παιχνίδι". »"Παιχνίδι; Τι είδους παιχνίδι;" Δεν ένιωθα τόσο γενναίος. Απλώς, έτσι μου βγήκε. »"Ένα παιχνίδι για να βρούμε τους άπληστους". »"Δεν είμαι άπληστος". »"Κάθε άλλο. Ήσουν τυφλός στον πειρασμό. Πραγματικός Άγιος Αντώνιος!" Ο άντρας γέλασε ψυχρά. "Σαούκ σημαίνει Αγκάθι στη γλώσσα των μουσουλμάνων. Μπορεί να γίνει πολύ αιχμηρή η μικρούλα μου". »Και πίεσε την άκρη του αντίχειρά του στη μύτη της λάμας. Όταν τράβηξε ξανά το δάχτυλο, μια σταγόνα αίμα ανάβλυσε λαμπερή. Σήκωσε το χέρι και τίναξε το αίμα πάνω μου. Ένιωσα τις ζεστές σταγόνες να πιτσιλούν το πρόσωπό μου. »"Και τώρα, ώρα να του δίνεις, αδελφέ Πέτροκ".