Ρωμαίος και Ιουλιέττα

Ρωμαίος: ...Μίλα και πάλι, άγγελέ μου. Είσαι τόσο λαμπρή καθώς φωτίζεις πάνω από το κεφάλι μου τη νύχτα. Στα έκπληκτα μάτια των ανθρώπων μοιάζεις με φτερωτό αγγελιοφόρο τ' ουρανού, που περπατά πάνω στα σύννεφα τ' αργά, πάνω στα στήθια του ανέμου. Ιουλιέττα: Αχ, Ρωμαίε, Ρωμαίε! Γιατί να είσαι τόσο Ρωμαίος; Αρνήσου τον πατέρα σου! Άλλαξε τ' όνομά σου! Κι αν δεν μπορείς, ορκίσου μου πολύ πως μ' αγαπάς, κ' εγώ δεν θα 'μαι άλλο πια κόρη του Καπουλέττου. Ρωμαίος: Τα λόγια σου τα άκουσα. Ονόμασέ με "αγάπη", ξανά βαφτίζοντάς με. Και από τώρα κ' έπειτα Ρωμαίος δεν θα είμαι...