Τα εύθυμα της βεγγέρας

Των oικτιρμών Του τα φιλέματα Τα ξένοιαστα παιδιάτικά μου δειλινά Τα αρτυσμένα με αγάπη και χαρά Ποτέ δεν ξέχασα Λες κι είχαμε γιορτάσι καθημερινά Μες τα τραγούδια, τη χαρά Τα φύλαξα... Βιώματα ατλαζένια, κεντημένα Μέσα στο νου και την καρδιά αποθεμένα Τα έκρυψα... Είναι της νιότης φλόγα που επιμένει Που σιγοκαίει και ζεσταίνει Τα κρύα βράδια του χειμώνα και γλυκαίνει Την παγωνιά και τον βοριά Καθώς περίεργα γλιστρά και καταφέρνει Γαλήνη να σκορπίσει μυστικά. Στη σκέψη τους Νιώθω μια ατέλειωτη χαρά να με τυλίγει Κι ας τρέχει να προφτάσει η θλίψη Ποιος λέει του Θεού η ελπίδα θα μου λείψει; Τα χρυσορόδινα ουράνια τόξα θα προσμένουν Την ύστατη στιγμή θα περιμένουν Τους εναρμόνιους ύμνους των αγγέλων Για να μας οδηγήσουν Εκεί που αιώνια βασιλεύει ο Θεός...