Μικρό πρελούδιο στο παιχνίδι του χρόνου και... λίγες σκέψεις ακόμα

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς, πως όσα έζησε όλα ήταν μέσα στο μυαλό του, πως όσα πέρασε, μ όλα αυτά τα πρόσωπα της ζωή του, με όλες εκείνες τις καλές και κακές στιγμές, μ όλο το μέγεθος της ευτυχίας και το μάκρος της δυστυχίας , όλα ήταν μέσα στο μυαλό του και τα έζησε με το δικό του τρόπο, τον τρόπο δηλαδή που ήθελε να τα ζήσει. Είναι σαν να ήταν εκεί μόνος του, σαν να πέταγε με τα δικά του φτερά, με τα δικά του σχέδια, με τη δική του φαντασία, μέσα στο όνειρο που έφτιαξε μόνος του. Κι επειδή κανένας δεν μπορεί να ξέρει ποιος είναι ο επόμενος πόνος, πόσο θα υποφέρει, και πόσο θα βελτιωθεί από αυτόν, ο καθένας μας ζει την ευτυχία που του τυχαίνει, με τα δικά του μάτια, το δικό του πρόσωπο , με το δικό του χάσιμο μέσα στο όνειρο, με τη δική του αδυναμία, το δικό του δίλλημα να επιστρέψει στην πραγματικότητα ή να χαθεί μια για πάντα μέσα στο όνειρο που του έλαχε να ζήσει.