Ο Γιώργης Μαντάς γεννήθηκε στο χωριό Βούρβουρα Αρκαδίας, επαρχία Κυνουρίας, στις 31 του Μάη το 1928. Ήταν ο έκτος στη σειρά, μιας δωδεκαμελούς, φτωχής, αγροτικής οικογένειας. Τελείωσε το Δημοτικό το 1940. Στην πέμπτη και έκτη τάξη του Δημοτικού, ήταν βαθμοφόρος στην ΕΟΝ του Μεταξά. Για Δημοκρατία και Κομμουνισμό, πρωτάκουσε από την αδερφή του Γιαννούλα, που όντας υπηρέτρια στην Αθήνα είχε μυηθεί από τ' αφεντικά της.Το ΕΑΜ ήρθε στο χωριό το 1942 και από την αρχή άρχισε να βοηθάει. Ένα χρόνο αργότερα, σαν ΕΠΟΝίτης, βοήθησε στα πολιτιστικά του χωριού, και ήταν και σύνδεσμος με τον ΕΛΑΣ. Μεγάλος πια, το 1945-'48, μαθήτεψε ένα χρόνο στο Γυμνάσιο της Τρίπολης και τρία χρόνια στη νυχτερινή σχολή "Ο Ήφαιστος", την οποία δεν τελείωσε, γιατί τον Αύγουστο του 1948 βγήκε αντάρτης στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας στο συγκρότημα του Πάρνωνα. Στις 28 του Οκτώβρη του 1948 η Διοίκηση του απένειμε έπαινο "επ' ανδραγαθία"! Τραυματίστηκε αρκετά σοβαρά και βγήκε εκτός μάχης, περίπου για ένα μήνα. Με την επιστροφή του στο λόχο ο κομματικός πυρήνας του πρότεινε και έγινε δόκιμο μέλος του ΚΚΕ, ενώ τακτικό μέλος του κόμματος έγινε το 1978, ύστερα από τριάντα χρόνια, λόγω που η ΚΟΒΑ που τον στρατολόγησε στο αντάρτικο διαλύθηκε με την ήττα μας το 1949. Στις δύσκολες ώρες που πέρασε ο ΔΣΕ στάθηκε όρθιος και πολέμησε όσο είχε σφαίρες. Ξεκομμένος και άοπλος αναγκάστηκε να παραδοθεί τον Ιούνη του 1949. Πέρασε Στρατοδικείο και δικάστηκε ισόβια. Κρατήθηκε στις φυλακές, Γιούρας, Βούρλων, Ακροναυπλίας, Αβέρωφ και Αίγινας, για 14 χρόνια. Αποφυλακίστηκε το Φλεβάρη του 1963 και για 4 χρόνια εντάχτηκε στην ΕΔΑ. Στη Χούντα άργησαν να τον πιάσουν και κρατήθηκε έναν μήνα. Βοήθησε στην αντίσταση, αλλά ήταν ξεκομμένος απ' το Κόμμα. Στη Μεταπολίτευση βοήθησε να ριζώσει η ΚΟΒ Αμπελοκήπων του ΚΚΕ και ήταν με το Κόμμα στην κρίση του 1990-1991. Είναι μέλος της ΠΕΑΕΑ και του σωματείου Συνταξιούχων ΙΚΑ Αθήνας και γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών και Φίλων της ΕΠΟΝ, την ΠΕΑΦΕ. Έχει γράψει ένα βιβλίο για την ζωή του στον αγώνα, με τίτλο: "Ότι θυμήθηκα από τη συμμετοχή μου στους αγώνες της γενιάς μου". Στο βιβλίο του "Οι ανυπότακτοι", βιογραφεί σε κείμενα και σε στίχους συντρόφισσες και συντρόφους που γνώρισε στον αγώνα και τον συγκίνησαν. Γράφει, επίσης, (μερικές φορές σατιρικά) για γεγονότα και καταστάσεις.
