Οι εξοχές των νεκρών

Στα διηγήματα του βιβλίου ο θάνατος είναι παρών. Δεν περιγράφεται, όμως, όπως συνήθως, αποτρόπαιος, φρικτός και ανεπιθύμητος. Ζυμώνεται με τη ζωή, αγκαλιάζεται με τις απλές συνήθειες, το φαγητό, το ανοικτό ψυγείο, την αλλαγή της θερινής ώρας, ένα κομμάτι φανουρόπιτας. Συμπλέκεται με τις νότες της μουσικής. Απασφαλίζει τη γενναιοδωρία που όλοι κρύβουμε μέσα μας, μόλις αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε παντοτινοί.